کتاب A Long Way Down

نیک هورنبی، نویسنده پرفروش نیویورک تایمز، در چهارمین رمان مشتاقانه منتظرش، به کاوش در قلب و روان چهار روح گمشده می‌پردازد که درست زمانی که به آخر خط رسیده‌اند، با هم ارتباط برقرار می‌کنند.

با مارتین، جی‌جی، جس و مورین آشنا شوید. چهار نفر که در شب سال نو گرد هم می‌آیند: یک مجری سابق برنامه گفتگوی تلویزیونی، یک نوازنده، یک دختر نوجوان و یک مادر. سه نفر بریتانیایی و یک نفر آمریکایی هستند. آنها در پشت بام خانه تاپر، مقصدی در لندن که به عنوان آخرین ایستگاه برای کسانی که آماده پایان دادن به زندگی خود هستند، مشهور است، با یکدیگر روبرو می‌شوند.

نیک هورنبی با چهار صدای اول شخص متمایز و گیرا، داستانی از چهار فرد را روایت می‌کند که با محدودیت‌های انتخاب، شرایط و مرگ و میر خود روبرو می‌شوند. این داستانی از ارتباطات ایجاد شده و از دست رفته، پشیمانی‌های مجازات‌کننده و لطف فرصت‌های دوباره است.

رمان «راه طولانی به پایین» که پرتنش، خنده‌دار، تحریک‌آمیز و تأثیرگذار است، رمانی درباره خودکشی است که به طرز شگفت‌آوری پر از زندگی است.

نقطه شروع شما چیست؟

مورین چرا این بزرگترین گناه است؟ در تمام عمرتان به شما گفته شده که وقتی از دنیا بروید به این مکان شگفت‌انگیز خواهید رفت. و تنها کاری که می‌توانید انجام دهید تا کمی سریع‌تر به آنجا برسید، چیزی است که اصلاً مانع رسیدن شما به آنجا می‌شود. اوه، می‌توانم ببینم که این نوعی پریدن از صف است. اما اگر کسی در اداره پست از صف بپرد، مردم پوزخند می‌زنند. یا گاهی اوقات می‌گویند "ببخشید، من اول اینجا بودم." آنها نمی‌گویند "شما تا ابد در آتش جهنم خواهید سوخت." این کمی سنگین خواهد بود.

مارتین

من چند ماه گذشته را صرف جستجوی خودکشی در اینترنت کرده بودم، فقط از روی کنجکاوی. و تقریباً هر بار، پزشک قانونی همین را می‌گوید: "او در حالی که تعادل ذهنش به هم خورده بود، جان خود را گرفت." و سپس داستان آن حرامزاده بیچاره را می‌خوانید: همسرش با بهترین دوستش خوابیده بود، شغلش را از دست داده بود، دخترش چند ماه قبل در یک تصادف جاده‌ای کشته شده بود... سلام، آقای پزشک قانونی؟ متاسفم، اما اینجا هیچ تعادل روانی بهم ریخته‌ای وجود ندارد، دوست من. به نظرم او کاملاً درست حدس زده است.

جس

من در یک مهمانی در طبقه پایین بودم. یک مهمانی مزخرف بود، پر از این آدم‌های بی‌عرضه قدیمی که روی زمین نشسته بودند و سیب می‌نوشیدند و سیگارهای بزرگ می‌کشیدند و به موسیقی رگی عجیب و غریب فضایی گوش می‌دادند. نیمه‌شب، یکی از آنها با تمسخر دست زد و چند نفر دیگر خندیدند، و تمام - سال نو شما هم مبارک. می‌توانستید به عنوان شادترین فرد لندن به آن مهمانی بیایید، و هنوز هم می‌خواستید ساعت پنج و دوازده از پشت بام بپرید پایین. و من به هر حال شادترین فرد لندن نبودم. بدیهی است.

جی‌جی

شب سال نو شبی برای بازنده‌های احساساتی بود. تقصیر احمقانه خودم بود. البته که آنجا جمعیتی با اجاره پایین بودند. باید تاریخ باکلاس‌تری انتخاب می‌کردم، مثلاً ۲۸ مارس، وقتی ویرجینیا وولف برای پیاده‌روی به رودخانه رفت، یا ۲۵ نوامبر (نوشته‌ی نیک دریک). اگر کسی در هر یک از آن شب‌ها روی پشت‌بام بود، احتمالاً آدم‌های هم‌فکری بودند، نه آدم‌های بی‌عرضه‌ی ناامید که به نحوی خودشان را متقاعد کرده بودند که پایان یک سال تقویمی به هر نحوی مهم است

کتاب A Long Way Down

کتاب A Long Way Down

شما میتوانید نظر خود را در مورد این مطلب بیان کنید.

نام

ایمیل ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

وب سایت

نظر شما

کد امنیتی

حروف بزرگ و کوچک یکسان است.

ثبت